Przerywam zmowę milczenia, czyli ludzie w ornatach od mokrej roboty
Pierwsza publikacja: 1 czerwca 2019 r.
Wszelkie struktury
mafijne działające wewnątrz większej organizacji
społecznej realizują cele, które wymierzone są przeciw
interesom dominanta. Skoro bezpośredni wpływ na poziom skuteczności
osiągania tych celów ma niejawność podejmowanych działań, to
każda koteria jest żywotnie zainteresowania utrzymaniem jak najwyższego
stopnia utajnienia. I nie ma tu znaczenia, czy mamy do czynienia z
mafią o charakterze politycznym, czy czysto kryminalnym. Immanentną
cechą takiej struktury jest dysponowanie środkami represji,
które skutecznie dyscyplinują nie tylko
uczestników spisku, ale również potrafią
podporządkować sobie osoby funkcjonujące poza nim. Tym zajmują się
jeszcze głębiej zakonspirowane gremia, posuwające się aż do fizycznej
eliminacji osób stanowiących zagrożenie dla istnienia spisku
bądź realizacji jego żywotnych celów.
Czy charyści posiadali (posiadają) ludzi od tzw. mokrej roboty?
Współczesna historia Kościoła katolickiego w Polsce obfituje w zagadkowe zgony kapłanów. Jest zastanawiające, że Kościół nigdy kategorycznie nie zażądał wyjaśnienia okoliczności tych śmierci, zadowalając się zdawkowym wskazaniem na sprawstwo służb komunistycznych. No bo skoro nie one, to któż mógł dybać na życie prymasa Hlonda, czy też biskupów Łukomskiego i Pawłowskiego?
No właśnie. W tym miejscu warto przypomnieć, że już w 1938 r. x. Antoni Bogdański, prominentny charysta, wiedział, że x. Stefan Wyszyński rychło zostanie prymasem Polski. Zresztą sam mu to oznajmił. Na przeszkodzie w realizacji tego planu stały dwie osoby: dotychczasowy prymas i biskup typowany na jego następcę. Obaj zostali wyeliminowani w ciągu zaledwie kilku dni, a na dodatek zmarli... w tym samym szpitalnym łóżku. Okoliczności śmierci obydwu hierarchów obfitują w zagadkowe wątki. Spośród nich warto wskazać na dwa. Pierwszy dotyczy x. Antoniego Chlondowskiego i jego – często pomijanej w piśmiennictwie – obecności przy łożu śmierci brata, Augusta Hlonda. Dlaczego x. Chlondowski nigdy publicznie nie odniósł się do rzekomego „testamentu” prymasa, w którym ten miał wskazać x. Wyszyńskiego jako swojego następcę? Czy milczenie x. Chlondowskiego miało być ceną za zgodę na funkcjonowanie założonej przez niego Salezjańskiej Szkoły Organistowskiej w Przemyślu (została ona zamknięta w zaledwie rok po jego śmierci)?
Kolejne symptomatyczne milczenie łączy się z okolicznościami wypadku samochodu, którym z pogrzebu prymasa Hlonda wracał biskup Stanisław Kostka Łukomski wraz ze swoim sekretarzem, x. Henrykiem Kulbatem. X. Kulbat rychło „zapomniał” o całym zdarzeniu i publicznie nie wypowiedział się na jego temat ani nie podniósł żądania pełnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności tego tragicznego w skutkach wypadku. Czy fakt tego jego milczenia miał jakieś podwójne dno? A może warto podążyć tropem niezwykłej kariery x. Józefa Michalika, którego promotorem był przecież uparcie milczący x. Kulbat?
Jeszcze mniej wiemy o śmierci biskupa włocławskiego, Antoniego Pawłowskiego. Nadzwyczaj oszczędne źródła podają tylko, że zmarł on 16 września 1968 r. wskutek wypadku samochodowego, do którego doszło na szosie pod Opolem. Oficjalnie tylko tyle! A nieoficjalnie? Wiadomo, że kilkanaście miesięcy przed śmiercią biskup Pawłowski otrzymał list dyscyplinujący od prymasa Wyszyńskiego, w którym nadawca żądał od adresata zaprzestania szykanowania księży charystów w diecezji włocławskiej. Pikanterii sprawie dodaje fakt, że obaj hierarchowie byli... charystami! O charakterze relacji ich łączących najlepiej zaświadcza fakt, że biskup Pawłowski sakrę otrzymał... bez wiedzy Prymasa Wyszyńskiego i ten nosił się z zamiarem odwołania tej nominacji.
Mamy zatem co najmniej trzy zagadkowe śmierci wysokich dostojników kościelnych i w tle tych spraw możemy dostrzec ślady obecności księży charystów. Choć nie dysponujemy jakimkolwiek twardym dowodem na to, że to właśnie oni inspirowali te tragiczne w skutkach wydarzenia, to jednak w myśl starożytnej mądrości “is fecit, cui prodest”, nie możemy przejść obojętnie wobec najskromniejszych nawet poszlak. W tym miejscu musimy postawić dość szokujące pytanie: czy istnieją jakiekolwiek przesłanki uprawdopodobniające tezę, że charyści mogli posiadać wystarczające siły i środki pozwalające na “eliminowanie” swoich wewnętrznych bądź zewnętrznych przeciwników?
Aby podjąć próbę odpowiedzi na to śmiałe pytanie, musimy przyjrzeć się niezwykłej karierze wsi Lisków i zasłużonego dla jej rozwoju proboszcza, x. Wacława Blizińskiego. X. Bliziński w 1892 roku ukończył seminarium duchowne we Włocławku, a osiem lat później został nominowany proboszczem parafii Lisków (powiat kaliski). Wieś ta była uosobieniem przysłowiowej nędzy i rozpaczy. Po latach x. Bliziński tak wspominał to, co zastał w Liskowie: Na sto lichych chałup tylko jedna była murowana, kryta słomą, reszta drewniane, walące się strzechy, bez płotów, a już najgorszą chałupą była jednoklasowa szkoła powszechna na całą parafię; droga wyboista, pełna kałuż, błota, nawet na cmentarz grzebalny idąc ludzie z trudem buty wyciągali, a ja gubiłem kalosze, furmankę z trumną zawsze podtrzymywano żeby nie wypadła. Wraz z nastaniem nowego proboszcza wszystko zmieniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W Liskowie powstał sierociniec, szkoły, kółko rolnicze, dom ludowy, ośrodek zdrowia, sklep, bank, kasa kredytowa, kilka zakładów przemysłowo-rzemieślniczych, wydawano własną gazetę. X. Bliziński, sprawca tego cywilizacyjnego cudu, doczekał się licznych uhonorowań. Przez wiele lat był posłem i senatorem, prominentnym działaczem partyjnym, pracownikiem ministerialnym. Otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Oficjalne laurki wystawiane x. Blizińskiemu nie dopowiadają paru istotnych szczegółów. Otóż proboszcz Liskowa był członkiem stowarzyszenia charystów i życzył sobie, by każdy jego następca również do tego związku przynależał. Wiadomo, że tak się rzeczy miały z kolejnym liskowskim proboszczem, x. Aleksandrem Kwiatkowskim.
W tym artykule nas najbardziej interesuje jednak inny wątek związany z x. Blizińskim, stawiający w krańcowo innym świetle zarówno cywilizacyjny cud liskowski, jak i tamtejszego “cudotwórcę”. Otóż jedną ze wstydliwych, głęboko skrywanych tamtejszych tajemnic, jest wątek dotyczący napadu na carski furgon przewożący żołd dla żołnierzy z garnizonu kaliskiego. Atak miał mieć miejsce na początku pierwszej wojny światowej, a napastnikami - członkami związanego z Józefem Piłsudskim “Strzelca” - miał dowodzić... sam x. Bliziński. Jakie umiejętności trzeba posiadać, by skutecznie zmierzyć się z silnie uzbrojonym oddziałem regularnego wojska? Czy takie mógł posiadać prowincjonalny proboszcz? A jeśli tak, to gdzie i w jakim celu je nabył? Musiał odbyć odpowiednie wojskowe przeszkolenie, a takiego nie przechodzi się w seminarium. Gdzieś nauczono go posługiwać się bronią, zabijać. Czy te swoje umiejętności wykorzystywał również w innych okolicznościach? I w końcu: czy on i jego ludzie mogli być zbrojnym ramieniem związku charystów?
Nimb otaczający postać x. Blizińskiego nie minął wraz z jego śmiercią. Setna rocznica jego urodzin (rok 1970) była obchodzona bardzo uroczyście, a swoją obecnością zaszczycił ją sam prymas Wyszyński.
Krzysztof Zagozda
Treść artykułu w formacie .pdf
Czy charyści posiadali (posiadają) ludzi od tzw. mokrej roboty?
Współczesna historia Kościoła katolickiego w Polsce obfituje w zagadkowe zgony kapłanów. Jest zastanawiające, że Kościół nigdy kategorycznie nie zażądał wyjaśnienia okoliczności tych śmierci, zadowalając się zdawkowym wskazaniem na sprawstwo służb komunistycznych. No bo skoro nie one, to któż mógł dybać na życie prymasa Hlonda, czy też biskupów Łukomskiego i Pawłowskiego?
No właśnie. W tym miejscu warto przypomnieć, że już w 1938 r. x. Antoni Bogdański, prominentny charysta, wiedział, że x. Stefan Wyszyński rychło zostanie prymasem Polski. Zresztą sam mu to oznajmił. Na przeszkodzie w realizacji tego planu stały dwie osoby: dotychczasowy prymas i biskup typowany na jego następcę. Obaj zostali wyeliminowani w ciągu zaledwie kilku dni, a na dodatek zmarli... w tym samym szpitalnym łóżku. Okoliczności śmierci obydwu hierarchów obfitują w zagadkowe wątki. Spośród nich warto wskazać na dwa. Pierwszy dotyczy x. Antoniego Chlondowskiego i jego – często pomijanej w piśmiennictwie – obecności przy łożu śmierci brata, Augusta Hlonda. Dlaczego x. Chlondowski nigdy publicznie nie odniósł się do rzekomego „testamentu” prymasa, w którym ten miał wskazać x. Wyszyńskiego jako swojego następcę? Czy milczenie x. Chlondowskiego miało być ceną za zgodę na funkcjonowanie założonej przez niego Salezjańskiej Szkoły Organistowskiej w Przemyślu (została ona zamknięta w zaledwie rok po jego śmierci)?
Kolejne symptomatyczne milczenie łączy się z okolicznościami wypadku samochodu, którym z pogrzebu prymasa Hlonda wracał biskup Stanisław Kostka Łukomski wraz ze swoim sekretarzem, x. Henrykiem Kulbatem. X. Kulbat rychło „zapomniał” o całym zdarzeniu i publicznie nie wypowiedział się na jego temat ani nie podniósł żądania pełnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności tego tragicznego w skutkach wypadku. Czy fakt tego jego milczenia miał jakieś podwójne dno? A może warto podążyć tropem niezwykłej kariery x. Józefa Michalika, którego promotorem był przecież uparcie milczący x. Kulbat?
Jeszcze mniej wiemy o śmierci biskupa włocławskiego, Antoniego Pawłowskiego. Nadzwyczaj oszczędne źródła podają tylko, że zmarł on 16 września 1968 r. wskutek wypadku samochodowego, do którego doszło na szosie pod Opolem. Oficjalnie tylko tyle! A nieoficjalnie? Wiadomo, że kilkanaście miesięcy przed śmiercią biskup Pawłowski otrzymał list dyscyplinujący od prymasa Wyszyńskiego, w którym nadawca żądał od adresata zaprzestania szykanowania księży charystów w diecezji włocławskiej. Pikanterii sprawie dodaje fakt, że obaj hierarchowie byli... charystami! O charakterze relacji ich łączących najlepiej zaświadcza fakt, że biskup Pawłowski sakrę otrzymał... bez wiedzy Prymasa Wyszyńskiego i ten nosił się z zamiarem odwołania tej nominacji.
Mamy zatem co najmniej trzy zagadkowe śmierci wysokich dostojników kościelnych i w tle tych spraw możemy dostrzec ślady obecności księży charystów. Choć nie dysponujemy jakimkolwiek twardym dowodem na to, że to właśnie oni inspirowali te tragiczne w skutkach wydarzenia, to jednak w myśl starożytnej mądrości “is fecit, cui prodest”, nie możemy przejść obojętnie wobec najskromniejszych nawet poszlak. W tym miejscu musimy postawić dość szokujące pytanie: czy istnieją jakiekolwiek przesłanki uprawdopodobniające tezę, że charyści mogli posiadać wystarczające siły i środki pozwalające na “eliminowanie” swoich wewnętrznych bądź zewnętrznych przeciwników?
Aby podjąć próbę odpowiedzi na to śmiałe pytanie, musimy przyjrzeć się niezwykłej karierze wsi Lisków i zasłużonego dla jej rozwoju proboszcza, x. Wacława Blizińskiego. X. Bliziński w 1892 roku ukończył seminarium duchowne we Włocławku, a osiem lat później został nominowany proboszczem parafii Lisków (powiat kaliski). Wieś ta była uosobieniem przysłowiowej nędzy i rozpaczy. Po latach x. Bliziński tak wspominał to, co zastał w Liskowie: Na sto lichych chałup tylko jedna była murowana, kryta słomą, reszta drewniane, walące się strzechy, bez płotów, a już najgorszą chałupą była jednoklasowa szkoła powszechna na całą parafię; droga wyboista, pełna kałuż, błota, nawet na cmentarz grzebalny idąc ludzie z trudem buty wyciągali, a ja gubiłem kalosze, furmankę z trumną zawsze podtrzymywano żeby nie wypadła. Wraz z nastaniem nowego proboszcza wszystko zmieniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. W Liskowie powstał sierociniec, szkoły, kółko rolnicze, dom ludowy, ośrodek zdrowia, sklep, bank, kasa kredytowa, kilka zakładów przemysłowo-rzemieślniczych, wydawano własną gazetę. X. Bliziński, sprawca tego cywilizacyjnego cudu, doczekał się licznych uhonorowań. Przez wiele lat był posłem i senatorem, prominentnym działaczem partyjnym, pracownikiem ministerialnym. Otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Oficjalne laurki wystawiane x. Blizińskiemu nie dopowiadają paru istotnych szczegółów. Otóż proboszcz Liskowa był członkiem stowarzyszenia charystów i życzył sobie, by każdy jego następca również do tego związku przynależał. Wiadomo, że tak się rzeczy miały z kolejnym liskowskim proboszczem, x. Aleksandrem Kwiatkowskim.
W tym artykule nas najbardziej interesuje jednak inny wątek związany z x. Blizińskim, stawiający w krańcowo innym świetle zarówno cywilizacyjny cud liskowski, jak i tamtejszego “cudotwórcę”. Otóż jedną ze wstydliwych, głęboko skrywanych tamtejszych tajemnic, jest wątek dotyczący napadu na carski furgon przewożący żołd dla żołnierzy z garnizonu kaliskiego. Atak miał mieć miejsce na początku pierwszej wojny światowej, a napastnikami - członkami związanego z Józefem Piłsudskim “Strzelca” - miał dowodzić... sam x. Bliziński. Jakie umiejętności trzeba posiadać, by skutecznie zmierzyć się z silnie uzbrojonym oddziałem regularnego wojska? Czy takie mógł posiadać prowincjonalny proboszcz? A jeśli tak, to gdzie i w jakim celu je nabył? Musiał odbyć odpowiednie wojskowe przeszkolenie, a takiego nie przechodzi się w seminarium. Gdzieś nauczono go posługiwać się bronią, zabijać. Czy te swoje umiejętności wykorzystywał również w innych okolicznościach? I w końcu: czy on i jego ludzie mogli być zbrojnym ramieniem związku charystów?
Nimb otaczający postać x. Blizińskiego nie minął wraz z jego śmiercią. Setna rocznica jego urodzin (rok 1970) była obchodzona bardzo uroczyście, a swoją obecnością zaszczycił ją sam prymas Wyszyński.
Krzysztof Zagozda
Treść artykułu w formacie .pdf| Strona
główna
|
| Indeks
tekstów
|
| Indeks
nazwisk
|
| Zagopedia!
|
| Do czytelników: stąd
zacznijcie podróż po tym serwisie! Od prawie czterdziestu lat inwentaryzuję aktywność tajnych związków działających w polskiej przestrzeni publicznej, zarówno politycznej, jak i eklezjalnej. Ostatnią dekadę poświęciłem przede wszystkim odszukaniu odpowiedzi na następujące pytanie: jak to możliwe, że zmiany, które wprowadzono w Kościele w Polsce po Soborze Watykańskim II, nie spotkały się nie tylko z żadnym stanowczym sprzeciwem, ale nawet z jakąkolwiek kontestacją ze strony osób posiadających odpowiedni do tego autorytet i kompetencje. Posoborową rewolucję zaakceptowała cała kościelna hierarchia, funkcyjni duchowni szkół wszystkich rodzajów i poziomów, zwierzchnicy zakonów i zgromadzeń zakonnych żeńskich i męskich, członkowie kapituł katedralnych i rad kapłańskich, administracja kurialna, teologowie duchowni i świeccy. Ku swojemu zdziwieniu zauważyłem, że to temat tabu, że prawie nikt oprócz mnie nie stawia takich pytań. Mało tego, publicznie formułowane przeze mnie wątpliwości natrafiały na mur milczenia, a w krańcowych sytuacjach stawały się obiektem szyderstw. Wcale nie mam tu na myśli reakcji wyłącznie środowisk modernistycznych, ale również tych grup, które usilnie akcentują swoje zakorzenienie w katolickiej Świętej Tradycji. Cóż, sytuacja ta pozytywnie weryfikuje niestarzejącą się metodę kontrolowania przeciwników: jeśli nie możesz zatrzymać ich pochodu, to stań na jego czele. Wiedziony tym doświadczeniem trzymam się za dala od większości tzw. inicjatyw oddolnych. Przed trzema laty natrafiłem na informację o powołanym do życia w 1914 roku Stowarzyszeniu Kapłanów Świeckich Miłości Apostolskiej, zwanych potocznie charystami. Odtąd wszystkie niepokojące mnie wątki dotyczące najnowszej historii Kościoła w Polsce - a do tej pory pozostające z sobą w pewnym nieładzie poznawczym - utworzyły ciąg logicznych powiązań personalno-organizacyjnych, czytelnie ilustrujących przebieg procesów "reformatorskich" przygotowujących kościelną substancję na nadejście teologicznej i liturgicznej "odnowy". Analiza zgromadzonej wiedzy umożliwia mi wnioskowanie, że odpowiedzialność za sprawne wdrożenie reform soborowych, a w ich konsekwencji za moralny i instytucjonalny rozkład Kościoła w Polsce, ponoszą duchowni i świeccy zorganizowani w ramach koterii charystycznej (od 1 września 1939 r. niejawnej), działający - według nomenkltury prawnej - wspólnie i w porozumieniu. Ich zaszłą i aktualną aktywność monitoruje niniejszy serwis. Jednocześnie staram się unikać oceny intencjonalności poczynań poszczególnych osób uwikłanych w antykatolicki spisek. Motywacje ich aktywności z pewnością bywały różne: od zamiaru celowego czynienia szkody Kościołowi, przez nieświadome wyrządzenie mu krzywdy w stanie ideowego zbałamucenia, aż do cynicznej gry podjętej w imię osiągnięcia wymiernych partykularnych korzyści. Serwis ten ma charakter publicystyczny, stąd nie wypełnia standardów pracy naukowej. Choć nie jestem zawodowym historykiem, lecz filologiem, to doskonale zdaję sobie sprawę z potrzeby nadania prezentowanej tu wiedzy parametrów badawczych. Jeśli tylko okoliczności mi na to pozwolą, będę czynił to sukcesywnie w formule serii książkowej. Przewiduję, że wśród czytelników tego serwisu znajdą się osoby lepiej obeznane, potrafiące uzupełnić zaprezentowane tu przeze mnie wydarzenia o nowe fakty. Za wielce prawdopodobną, a może i nawet pewną, uznaję obecność tutaj byłych bądź wciąż czynnych uczestników rzeczonego sprzysiężenia. Apeluję do nich: sami bądź za moim pośrednictwem ujawnijcie całą prawdę o tym, czego byliście uczestnikami lub świadkami. Być może to Wasza ostatnia szansa, by zadośćuczynić Bogu i ludziom. Gwarantuję Wam całkowitą anonimowość. Credo in Deum Patrem omnipotentem, Creatorem caeli et terrae; et in Iesum Christum, Filium eius unicum, Dominum nostrum; qui conceptus est de Spiritu Sancto, natus ex Maria Virgine; passus sub Pontio Pilato, crucifixus, mortuus, et sepultus; descendit ad inferos; tertia die resurrexit a mortuis; ascendit ad caelos, sedet ad dexteram Dei Patris omnipotentis; inde venturus est iudicare vivos et mortuos. Credo in Spiritum Sanctum; sanctam Ecclesiam catholicam, sanctorum communionem; remissionem peccatorum; carnis resurrectionem; vitam aeternam. Amen. Sub tuum praesidium confugimus, sancta Dei Genitrix, nostras deprecationes ne despicias in necessitatibus nostris, sed a periculis cunctis libera nos semper, Virgo gloriosa et benedicta, Domina nostra, Mediatrix nostra, Advocata nostra, Consolatrix nostra. Tuo Filio nos reconcilia, tuo Filio nos commenda, tuo Filio nos repraesenta. Każdego, kto odwiedza to miejsce, proszę o choćby krótką modlitwę w mojej intencji. Krzysztof Zagozda Wszystkich czytelników serwisu zachęcam do kontaktu ze mną: krzysztof@zagozda.info |